POZNAJ PSA: DOG NIEMIECKI

Dumnie wyglądający pies wielkich rozmiarów z równie dużym sercem. Dog niemiecki to zwierzak, którego z pewnością nie da się nie zauważyć. Warto poznać o nim kilka ciekawostek.A było tak, czyli parę słów o historii

Dog niemiecki zwany przez Anglików The Great Dane (Wielki Duńczyk), gdyż od antycznych czasów Danię postrzegano jako kraj, gdzie rzekomo miała powstać ta rasa, stanowi niewątpliwie rezultat działań kynologii niemieckiej. Przodkowie doga, w średniowieczu, występowali zarówno na południowo-zachodnich obszarach Europy jak również na Wyspach Brytyjskich. Jednak podobizny molosów czy mastifów zbliżonych wyglądem do dzisiejszego doga widniały na egipskich, rzymskich, babilońskich i asyryjskich pomnikach architektury, sprzed kilkunastu wieków p.n.e. jak również na ówczesnych monetach. Hodowane od początku XVII w. przez niemiecką szlachtę, używane były jako psy myśliwskie do polowania m.in. na wilki, niedźwiedzie czy dziki, bądź jako psy bojowe podczas prowadzonych wojen. Najpiękniejsze i najsilniejsze osobniki należały do tzw. „izby psów” i otrzymywały za swoje osiągnięcia m.in. pozłacane obroże. Wpuszczane do sypialni książąt broniły ich przed zabójcami. W późniejszych czasach, w celu wysmuklenia sylwetki prawdopodobnie krzyżowano je m.in z chartami.Jak wygląda „książkowy” przykład doga niemieckiegoDog niemiecki to pies o szlachetnym wizerunku i proporcjonalnej sylwetce. Zachwycający majestatem osiąga w kłębie minimum 80 cm w przypadku psów i minimum 72 cm w przypadku suk.Głowa przedstawiciela tej rasy współgra harmonijnie z całą sylwetką, wydłużona, wąska, wyrazista i subtelnie wyrzeźbiona z dobrze rozwiniętymi łukami brwiowymi.Nos doga jest wykształcony, szeroki, z dużymi otworami -musi być czarny. Wyjątek stanowią dogi maści arlekinowej, u których barwa cielista nosa jest tolerowana.Charakterystyczną cechę stanowią migdałowe oczy o żywym, mądrym i przyjacielskim wyrazie i ciemnej barwie. U dogów niebieskich dopuszczalne są oczy nieco jaśniejsze a u arlekinów oczy jasne lub o zróżnicowanej barwie.Uszy u tej rasy są z natury wiszące, wysoko osadzone i średniej wielkości. Ponad to, dogi charakteryzują się silnym tułowiem ze sprężystym grzbietem i umięśnionym zadem. Tułów zakończony jest ogonem sięgającym do stawu skokowego. W spokoju ogon zwisa równomiernie z naturalnym rozkołysaniem, podczas pobudzenia lub podczas ruchu unosi się nieznacznie szablasto wygięty, jednak niewiele powyżej linii grzbietuDogi niemieckie grupuje się w trzech wariantach kolorystycznych umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne oraz błękitne.*Żółty: Jasnozłoto- żółty do pełnego złotożółtego koloru, pożądana czarna maska. Nie są pożądane małe białe znaczenia na piersi i palcach.* Pręgowany: Barwa zasadnicza jasnożółta do złotożółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami , przebiegającymi w kierunku żeber. Pożądana czarna maska. Nie są natomiast pożądane małe białe znaczenia na piersi i palcach.* Czarno-biały (Arlekin): Barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane intensywnie czarne plamy. Nie są natomiast pożądane łaty szare czy brązowe.* Czarny: Błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszczalne białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe, jak też dogi z białym kolorem podstawowym i dużymi czarnymi płatami (dogi płytowe).* Błękitny: Czysty stalowoniebieski kolor. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.Gigant z wielkim sercem

Charakter doga niemieckiego odpowiada jego wyglądowi. Dostojny i opanowany wykazuje się przyjazną rezerwą wobec obcych. Pozbawiony agresji i pełen cierpliwości stanowi fantastycznego opiekuna dla dzieci i całej rodziny. Przywiązany do swojego „stada”, jednak za głównego opiekuna i przewodnika wybiera tylko jedną osobę. Ważnym w przypadku dogów niemieckich jest, aby nie izolować ich od ludzi oraz innych psów- wymagają socjalizacji od szczeniaka. Zaowocuje to towarzyskim, wesołym psem. Rasa ta nie nadaje się do życia w samotności- pozbawione towarzystwa psy stają się smutne i osowiałe, a czasem wręcz zdziczałe. Z natury dogi to psy obronne, więc nie należy zaostrzać w nich agresywnych zachowań, gdyż trzymanie w domu agresora tych rozmiarów może stanowić realne niebezpieczeństwo.O ile socjalizacja dogów niemieckich nie jest trudna, o tyle ich szkolenie wymaga ogromu cierpliwości i zaangażowania. Psy tej rasy uczą się wolno i są bardzo uparte, a przy tym odporne na zachęty w postaci smaczków lub zabawek. Jeśli dog stwierdzi, że wykonanie polecenia jest bezsensowne- ciężko zmienić jego zdanie. Szczeniaki dogów to natomiast istne tornada- zrzucone kwiaty czy porwane legowiska i pogryzione krzesła to przy nich niemal codzienność.Choroby dogów niemieckichDogi niemieckie ze względu na swoją wielkość mają zwiększone predyspozycje do zachorowań na poniższe schorzenia:*Dermatoza cynkozależnaJest to schorzenie związane z niedoborem cynku lub utrudnionym jego wchłanianiem. U psów ras dużych, przyczyn upatruje się w zbyt dużej podaży wapnia i produktów zbożowych.*TrądzikTrądzik jest to choroba przewlekłą, polegająca na występowaniu zapalenia mieszków włosowych, głównie w okolicy podbródka. Początkowo dochodzi do wyłysienia i pojawienia się krost, które z czasem mogą ulegać infekcji bakteryjnej. W początkowych stadiach stosuje się płyny dezynfekcyjne i maści, natomiast jeśli dojdzie do zakażenia, niezbędna jest ogólna antybiotykoterapia.*Modzelowe zapalenie skóryJest to schorzenie charakterystyczne dla psów ras dużych i objawia się tworzeniem zgrubień w miejscach przewlekłego ucisku, najczęściej w okolicy guza łokciowego. Ponieważ modzele trudno poddają się leczeniu, wskazana jest profilaktyka, która polega głównie na zapewnieniu psu miękkiego posłania oraz w początkowych stadiach natłuszczania skóry tych miejsc lub smarowanie kremami z witaminą A.*Młodzieńcze zapalenie kościInaczej zwane enostozą, jest to schorzenie dotykające młode psy dużych ras. Ma podłoże genetyczne oraz metaboliczne. Zbyt duża ilość wapnia w diecie powoduje jego nadmierne odkładanie się w kościach i zaburzenia równowagi funkcji osteoblastów i osteoklastów, a w konsekwencji zaburzenia krążenia w obrębie jamy szpikowej, obrzęk i bolesność kości długich.*Osteochondroza stawu ramiennegoJest to schorzenie polegające na zaburzeniu kostnienia u młodych psów, w trakcie rozwoju układu kostnego i dotyczy chrząstek wzrostowych oraz stawowych. Dochodzi do zwyrodnienia komórek, przez co niemożliwe jest przekształcenie się chrząstki w kość. Chrząstka staje się nadmiernie gruba, a jej głębsze warstwy oddzielają się w postaci płatów na skutek zaburzeń w ukrwieniu i odżywianiu i tworzy się stan zapalny.*Zespół chwiejnościWywoływany jest przez ucisk rdzenia kręgowego w obrębie doogonowej części kręgosłupa szyjnego. U dogów niemieckich najczęściej przyczyną tego ucisku są deformacje trzonów lub stawów międzykręgowych.*Dysplazja zastawek przedsionkowo-komorowychJest to schorzenie o podłożu genetycznym w którym obserwujemy skrócenie płatków zastawek oraz wydłużenie lub skrócenie strun ścięgnistych, co prowadzi do ich niedomykalności i poszerzenia jam serca.*Niewydolność zwieracza cewki moczowejPolega na niedostatecznym skurczu lub niekontrolowanym rozkurczu mięśnia zwieracza cewki i objawia się bezwolnym wypływem moczu lub jego zatrzymaniem. Występuje przede wszystkim u suk po sterylizacji, ale może też dotyczyć samców.*Głuchota wrodzonaJest to schorzenie spowodowane zwyrodnieniem nerwu i objawia się głuchotą, czyli brakiem reakcji na bodźce akustyczne już u szczeniąt.Dog niemiecki- czy to pies dla mnie?Przede wszystkim jest to pies, który potrzebuje odpowiednio dużej przestrzeni życiowej- jeśli mieszkasz w małym mieszkaniu, warto pomyśleć nad nieco mniejszą rasą. Dogi niemieckie to nie psy dla czyściochów - gubią dużo sierści i bardzo się ślinią. Nie należy zapominać, że zwierzak tych rozmiarów to także większe koszty karmy i wizyt u weterynarza. Jednak to wszystko rekompensuje jego przywiązanie do właściciela i rodziny oraz duża cierpliwość do dzieci. Dobry stróż jednocześnie tolerancyjny wobec obcych i innych psów daje poczucie bezpieczeństwa i OGROMNEJ miłości.